Strach i lęk dziecięcy. cz.1

Każde dziecko od czasu do czasu czegoś się boi. To normalne. Są tzw strachy, które są przypisane dziecku w określonym wieku. Na przykład w pierwszym roku życia pojawia się u dziecka strach przed obcymi, hałasem, a także trudności z rozstawaniem się. Między drugim a czwartym rokiem życia pojawia się strach przed ciemnością, a także przed zwierzętami. W kolejnym przedziale wiekowym – 4-6 lat zdarzają się lęki przed duchami, burzą i współwystępującymi z nią grzmotami, błyskawicami. W czasie natomiast, kiedy dziecko rozpoczyna naukę w szkole, mogą pojawić się trudności związane z nowym miejscem, obawy dziecka, że sobie nie poradzi oraz lęki związane z rozstaniem.

Te wymienione trudności są normalne!

Nie powinno się jednak zostawiać dziecka samego z nimi, ale należy pomóc mu „oswoić” lęki.

Takim prostym sposobem, na ich oswojenie, jest np. malowanie strachów. Czasem są to konkretne rzeczy, których dzieci się boją, jak np. odkurzacza. Kiedy go namalujemy, poznajemy jego funkcje, jego zalety, to, czego w nim nie lubimy, czyli w ten sposób poznajemy strachy. To samo robimy, kiedy lęk dotyczy konkretnej osoby, pająka, robaczka, burzy, itp. Często ten etap jest na tyle pomocny, że w znacznym stopniu niweluje doświadczane trudne emocje. Ważne jest też, aby próbować dziecko konfrontować z rzeczą, której się boi, stopniowo i cieszyć się z każdego sukcesu, nawet jeśli jest mały. Cieszenie się jest ogromnym motywatorem dla dziecka, aby dalej stawiać czoła tym sytuacjom, które stają się zagrażające.

Problem pojawia się wówczas, kiedy lęki uniemożliwiają codzienne funkcjonowanie i kiedy wywołują negatywną reakcję fizjologiczną: moczenie się, zwiększenie apetytu lub jego brak, bóle brzucha, wymioty, biegunki, problemu ze snem.

Warto w takim sytuacjach odważyć się i poszukać pomocy u specjalisty.

Aneta Suska